MUZIEK: Around The Sun van R.E.M.

Ik hoorde voor het eerst van R.E.M. in 1986. Toen, nog totaal onbekend, hoorde ik Lifes Rich Pageant, en ik was verkocht. Een opvallend eigen geluid. Als je ze hoort weet je meteen: dat is R.E.M. Na LRP kwam Document (één van de eerste cd’s die ik kocht). De klassieker The One I Love staat zelfs in de Top 10 van Ingrid (ikzelf vindt het nummer It’s The End of The World As We Know It – And I Feel Fine- het beste nummer; ’t is in ieder geval het nummer met de langste naam!). Het album Green was prima (World Leader Pretend: hoog in mijn top 170). Het poppy Out Of Time hebben Ingrid en ik grijsgedraaid, vooral op weg naar vakantie naar Italië. Automatic For The People is het mooiste album. Maar toen sloeg R.E.M. een andere weg in. Monster leek meer op hard rock! New Adventures In Hi-Fi en Up bekoorde mij ook niet echt en het album Reveal leek er al wat meer op. Met Around The Sun is R.E.M. weer terug, qua stijl dan, op het niveau van begin jaren negentig. Maar: het is nogal saai. Lieve, overgeproduceerde nummertjes. Geen echte uitschieters. Pfff jammer. Een lijstje dan maar: 3 mooiste albums van R.E.M.

Automatic For The People (1992)
Green (1988)
Document (1987)

En oké, de 3 nummers met de langste naam die op mijn I-pod staan:

Theme From Mahogany (Do You Know Where You're Going To) van Diana Ross
It’s The End of The World As We Know It (And I Feel Fine) van R.E.M. (hé, toch niet de langste!)
If I could give all my love or Richard Manuel is Dead van The Counting Crows