Het verhaal van mijn vader

Vorige week woensdag, 21 september, is mijn vader overleden. De dinsdagavond ervoor werden wij gebeld door mijn moeder. We waren net de kinderen in bad aan het doen. Mijn vader lag met keelpijn op bed; mijn moeder wilde dat even laten weten. 's Avonds voordat ik ging spinnen heb ik nog even gebeld. Hij had nog erge last van zijn keel en ook wat koorts maar verder ging het wel. Ik ben gewoon gaan sporten, maar halverwege de les belde Ingrid. Mijn moeder had gebeld dat mijn vader nu ook pijn op zijn borst kreeg. Mijn vader is in 1983 geopereerd aan zijn hart, althans, aan de aders rondom het hart. Sinds die tijd (dus ruim 22 jaar) nooit meer last gehad. Tijden check ups altijd prima. Laatste jaren wel last van suiker en de laatste maanden kortademiger. Ik ben meteen naar (ouderlijk) huis gegaan.

Inmiddels was ook al de huisarts gebeld. Die kwam rond 22.00 uur. Mijn vader had een pilletje voor onder de tong genomen en de pijn op de borst was weg. Wel werd de keelpijn erger en ook de koorts bleef. De huisarts zei dat we het even aan moesten zijn. Waarschijnlijk een zware keelontsteking. We moesten meteen bellen als we het niet vertrouwden. Ik besloot te blijven slapen; meer ter geruststelling voor mijn moeder dan dat ik dacht dat het nodig was voor mijn vader.

Ik had het fout. Om 1 uur 's nacht wekte mijn moeder me. De pijn op de borst was weer terug. Meteen de huisarts gebeld. Die was er binnen een kwartier. Zij wilde een hartfilmpje laten maken, dus liet ze een ambulance komen. Die was er ook meteen. Hartfilmpje liet een onregelmatige hartslag zien. Meteen naar het ziekenhuis. Daar aangekomen (omstreeks kwart voor 2 's nachts) startten er diverse onderzoeken: bloed, urine, hart- en longfoto's. Hij kreeg het steeds moeilijker. Vooral het ademhalen viel hem zwaar. Ik gaf hem wat te drinken, maar dat deed te pijn. Slikken ging niet meer. Na ongeveer 2 en een half uur besloten de artsen om hem aan de hartbewaking te leggen. Ze konden het hart niet rustig krijgen. Een oorzaak konden ze nog niet geven. Wel constateerde ze een flink abces in de keel. Mijn moeder en ik gingen weer naar huis en zouden om 10 uur die ochtend terug moeten komen. We hebben nog wat geslapen (van 5 tot 7).

Toen werd ik om half 8 gebeld door het ziekenhuis. Het ging niet goed: de bloeddruk bleef maar dalen. Mijn vader moest naar de intensive care. Ik heb meteen mijn broer gebeld en om 8 uur waren we op de i.c. Mijn vader had het heel zwaar; hij kon nauwelijks ademhalen en praten lukte ook al niet. We kregen van de arts te horen dat ze een drain wilden aanleggen, zodat mijn vader weer lucht kon krijgen. Om half 10 werd hij weggereden naar de OK. Vanaf dat moment hebben we hem niet meer bij kennis gezien. De operatie zou een uurtje duren, maar pas na bijna 2 uur kregen we een bericht van de arts. Het intuberen was gelukt, maar vooral het hart had veel te verduren gehad. Ook bleek dat er rotzooi van het abces inzijn keel in zijn longen is gekomen. Maar: nog steeds kans op herstel. We hadden op dat moment nog hoop dat het goed zou komen. Niet veel later werd die hoop de grond in geboord. Het hart en de longen bleek het allemaal niet meer aan te kunnen. De arts vond het verstandig om mijn vader te laten bedienen. Woahh, wat een schok. Wat eerst leek op een flinke keelonsteking wasuitgegroeid tot iets levensbedreigends. Echt onwerkelijk.

Binnen een half uur waren veel familieleden aanwezig. Omstreeks half 2 is hij bediend. Inmiddels was hij, als laatse redmiddel, op zijn buik gedraaid ter ontlasting van zijn longen. Helaas mocht ook dat niet baten. De arts deelde ons mee dat er nu echt niets meer aan te doen was. De medicatie en beademing werd stilgezet en vervolgens is hij om 16.10 uur vredig ingeslapen.

Gisteren is mijn vader gecremeerd. De dienst in de kerk en ook in het crematorium was zoals hij zelf ook was: eenvoudig en zonder veel poespas.